Geen datum zo beladen als 17 juli 2015, als elke 17 juli . . .
Op dit moment precies een jaar geleden was er nog een enkel schijntje van, dat ik dit vandaag zou gaan schrijven. Er was zogezegd nog geen vuiltje aan de lucht. Er was nog niks in de lucht, er hing niet eens iets in de lucht.
Ergens diep in omstreden binnenlanden van Oost Oekraïne was een zwaar militair konvooi op weg naar een geheime plek. Mensen waren onderweg, zoals op alle dagen, sommigen op weg naar Schiphol.
Vandaag weten we allemaal wat we toen nog niet konden voorzien.
Wat niet te voorzien was, of wellicht achteraf toch?
De dag is voor mij niet door te komen.
Niet door te komen zonder herinnerd te worden aan iets wat mij niet direct, niet eens indirect, geraakt heeft. Zo lijkt dat laatste althans. Geen vrienden of familie geraakt.
Verder weg alleen: de-neef-van-de-vriend-van-de-buurman.
Maar is dat voldoende om me zo geraakt te voelen?
Mensen maken vliegtuigen om mee te vliegen. Bewust of onbewust accepteren we de risico’s die gepaard gaan met de mogelijkheden die ons dat biedt. Een neergestort vliegtuig is natuurlijk altijd een schok omdat het ons hieraan herinnert. We kunnen menselijk en technisch falen accepteren. Pech of -zo je wilt- de weerwil van het lot.
Maar dat was een jaar geleden niet aan de orde . . .
Op 17 juli 2014 is het menselijk wezen geraakt, dat onzegbare gevoel van verbonden-weten, dat de -in essentie eenzame- mens ook kent.
Het is misschien niet eens die welgerichte Bukraket,
het is meer de klaarblijkelijke intentie waarmee die is afgeschoten, de zorgvuldigheid waarmee die intentie aansluitend door de betroffen partijen wordt weggemoffeld.
Dat wegmoffelen legt die intentie gek genoeg alleen maar meer bloot.
Een vergissing in zo’n conflict was nog te hebben geweest, maar dit is . . .
Zo’n kwaadaardigheid . . dat is niet de weerwil van het lot.
Dat is de mens . . . iemand van ons.
Iemand van ons heeft verraad gepleegd,
heeft het menselijk wezen verraden,
en ook mij geraakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten